شاید این یکی دو هفته هزاربار این کلیپ کوتاه را دیده‌ام، هزار بار سر ذوق آماده‌ام و هزاربار هم غبطه خورده‌ام، برای این صفا و اخلاص و پاکی، برای لحظه لحظه و دانه دانه دیالوگ‌ها و رفتارهای این دختر خانم می‌توانم بنویسم، حتا برای آن شکفتن گل از گلش برای تداوم ایستگاه کوچکش که یک ۴پایه پلاستیکی مشکی‌پوش و یک کتیبه و یک پارچ شربت است، برای آن افتخار میزبانی‌اش از عزادار محرم که در رفتارش پیداست، برای آن تعارف دوباره ووو. رویش‌های مکتب کربلا در سال ۱۴۰۳ خورشیدی این تکیه و ایستگاه صلواتی است، برآمده از دل مستضعفان و سینه‌سوختگان عاشورا. آنچه نویده تداوم نسل و رویش انقلاب است همین موکب‌های ساده است، همین شور مشهود در چهره این دختر نوجوان است که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌فرمایند «إِنَّ لِقَتْلِ اَلْحُسَیْنِ حَرَارَهً فِی قُلُوبِ اَلْمُؤْمِنِینَ لاَ تَبْرُدُ أَبَداً»۱عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِ السَّلاَمُ قَالَ: نَظَرَ اَلنَّبِیُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ إِلَى اَلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ عَلَیْهِ السَّلاَمُ وَ هُوَ مُقْبِلٌ فَأَجْلَسَهُ فِی حِجْرِهِ وَ قَالَ إِنَّ لِقَتْلِ اَلْحُسَیْنِ حَرَارَهً فِی قُلُوبِ اَلْمُؤْمِنِینَ لاَ تَبْرُدُ أَبَداً ثُمَّ قَالَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ بِأَبِی قَتِیلُ کُلِّ عَبْرَهٍ قِیلَ وَ مَا قَتِیلُ کُلِّ عَبْرَهٍ یَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ قَالَ لاَ یَذْکُرُهُ مُؤْمِنٌ إِلاَّ بَکَى. مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، جلد ۱۰، صفحه ۳۱۸
با دخل و تصرف در شعر باید گفت از شکست خوردن جان‌‌کاه‌تر احساس شکست است.
آنچه همواره به قوت در انقلاب اسلامی دیده شده است، شکست‌ها و نقطه ضعف‌ها بوده، که این برآمدِ نگاه منکرانه دشمن و فوکوس رسانه‌ای جریان‌های مخالف از طرفی، و اثر نگاه انتقادی درون گفتمانی هواداران از طرفی دیگر است، که البته هر دو خواسته یا ناخواسته در خدمت اصلاح کجی‌ها بوده‌اند، در مقابل آن نگاه سیاه، لبه دوم قیچی ادراک نادرست واقعیت انقلاب اسلامی، نقطه‌قوت‌سازی‌های گزارشی و آماری است که بدون هیچ پیامد و اثر واقعی صرفا به پشتوانه بودجه‌ها، امثال کارناوال‌‌ها و نمایشگاه‌های عریض و طویل را نمایش استعلا می‌پندارند.
ولی آنچه کمتر به آن پرداخته شده در دل این بمباران اخبار منفی و گزارش‌های بولتنی رویش‌های خودجوش بوده است، این خرده رویش‌های خودجوش هرچند در مقابل جنگ فرهنگی تمام عیار دشمن و آن دستگاه‌های عظیم فرهنگی حاکمیتی در ظاهر کوچک شمرده می‌شوند ولی کاشف سری هستند، بیانگر تداوم آرمان انقلاب اسلامی و نشانه‌های مکتب تربیتی کربلا هستند، و شاید ردی بر شبه تحلیل‌های ناامیدی از نسل بعدی. هرچند در صدد انکار ضرورت فعالیت‌های فرهنگی حاکمیتی نیستم ولی نشانه‌های رویش انقلاب اسلامی از بدنه مردم می‌جوشد، آینده انقلاب اسلامی نه آن تحریف رسانه‌ای دشمن است و نه آن گزارش‌های نهادی، همین پاجوش‌ها، شاخه‌ای نو برای آینده درخت انقلاب هستند.
پی‌نوشت
- ۱عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِ السَّلاَمُ قَالَ: نَظَرَ اَلنَّبِیُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ إِلَى اَلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ عَلَیْهِ السَّلاَمُ وَ هُوَ مُقْبِلٌ فَأَجْلَسَهُ فِی حِجْرِهِ وَ قَالَ إِنَّ لِقَتْلِ اَلْحُسَیْنِ حَرَارَهً فِی قُلُوبِ اَلْمُؤْمِنِینَ لاَ تَبْرُدُ أَبَداً ثُمَّ قَالَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ بِأَبِی قَتِیلُ کُلِّ عَبْرَهٍ قِیلَ وَ مَا قَتِیلُ کُلِّ عَبْرَهٍ یَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ قَالَ لاَ یَذْکُرُهُ مُؤْمِنٌ إِلاَّ بَکَى. مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، جلد ۱۰، صفحه ۳۱۸
دیدگاهتان را بنویسید